Arbitrage is een methode van particuliere en gerechtelijke beslechting van geschillen en conflicten, overeengekomen door de partijen. Wanneer verschillende partijen een conflict hebben, kunnen zij ervoor kiezen hun moeilijkheden op te lossen door een of meer juridisch of technisch gekwalificeerde deskundigen als scheidsrechter(s) aan te wijzen, in plaats van naar de overheidsrechter te stappen. Zij verlenen hun dezelfde bevoegdheden als een openbare rechtbank, overeenkomstig de bepalingen van het Gerechtelijk Wetboek. Arbitrage stelt particulieren en ondernemingen in staat geschillen binnen hun relaties snel en doeltreffend op te lossen. Zij onttrekken de beslechting van hun geschillen aan de traditionele rechters en leggen hun geschillen voor aan scheidsrechters die de geschillen beter beheersen dan de rechterlijke magistraten, hetzij door het op te nemen in hun contractuele betrekkingen, hetzij door de arbitrage te aanvaarden op het moment van het ontstaan van het geschil. In tegenstelling tot de procedures die bij gewone rechtbanken en hoven worden toegepast, is arbitrage niet openbaar. De debatten en besluiten vinden achter gesloten deuren plaats. Dit heeft het voordeel dat de arbiters vaak een vollediger, praktischer en realistischer beeld van het geschil in kwestie krijgen. De partijen bepalen gezamenlijk het tijdstip, de plaats en de taal van de procedure. Partijen beslechten hun geschillen snel en vermijden langdurige procedures door gebruik te maken van arbitrage. De Arbitragekamers bestaan uit één arbiter (deskundige of advocaat) en één arbiter, één juridisch medewerker of drie arbiters (die technisch deskundige of advocaat zijn).